BLOG

De voorbije weken was het chaos, vermengd met een zekere rust, inspiratie en toch ook ontgoocheling. Dat laatste kwam er vooral toen ik dacht een race tegen de klok te hebben gewonnen toen folder en affiche voor KUNSTkijkers 2020 mooi op tijd af waren geraakt. Meer nog, vlak voor de lockdown werd alles nog keurig gedrukt én geleverd. Een mooie fietsroute, interessante kunstenaars, originele muziek- en theatervoorstellingen. Het stond allemaal op het menu, maar ach, COVID19 heeft ons toch wel wat op de knieën gekregen en ons kleinkunstenfestival in Roosdaal wordt uitgesteld tot volgend jaar. Tot zover de teleurstelling.

Wat een zotte tijden! Het doet iets met de tijd in ieder geval. Tegenwoordig zit ik vaker in mijn atelier, niet om te tekenen of te schilderen want daar lijk ik maar niet toe te komen. Ik vlucht naar de kelder voor een plekje waar het geen drukte van jewelste is, waar niemand telkens met voor hen een zeer urgente kwestie kan opduiken. Nee, ik trek mij terug in de krochten van ons huis om me op het gladde ijs van de semivirtuele wereld te wagen: online lesgeven, videochatten, zoomvergaderen én filmpjes maken.

Ik kom ze regelmatig tegen: klagers. Eigenlijk maakt het hen niet zoveel uit over wie of wat. Zolang ze de negativiteit van iets of iemand anders in de verf kunnen zetten, worden hun eigen mankementen het gemakkelijkst verdoezeld en zijn ze op hun gemak. Oh, maar ik krijg er jeuk, de zenuwen, hoestbuien en puisten van (dat verzin ik er maar even bij om het fenomeen dat mij sinds mijn puberteit ten deel blijft vallen). Maar ik zou geen haar beter zijn, mocht ik mij verliezen in het zagen over de klagers. Nee, geef mij dan maar actie: wie niets doet, kan zogezegd niets misdoen. Wel ik heb er geen moeite mee om een kemel te schieten als ik tenminste geprobeerd heb om iets goeds te doen.

Tv Halle en Ringtv maakten een reportage over onze expo. (Ik blijf het toch raar vinden om mezelf bezig te zien en horen...)Wie zelf niet langs is kunnen komen, krijgt via deze beelden wel een indruk over hoe het er aan toeging.

Afgelopen jaar moest ik wennen aan een titel. Ja, ik had/heb een 'titel'. Ik moest mijzelf in mails en telefoon voorstellen als 'Curator-auteur van Bruegel Vertekend'. Ach, 'moest' dekt niet de lading. Nu bedenk ik hoe fijn het was om dit alles te mogen doen. Na maanden organiseren, vergaderen, activiteiten bezoeken, schrijven, lettertjes uitsnijden, ikea-rekken plunderen en puzzels maken, was het dan zover: de vernissage van Bruegel Vertekend.

Straks wordt hij voorgesteld aan de pers: de catalogus van Bruegel Vertekend met 20 postkaarten! Nog een paar uur en dan moet alles echt klaar zijn!

Buiten was het bloedheet, maar in het kasteel vonden Carll en ik al snel verkoeling. Met handen vol reproducties trokken we langs de werken van andere kunstenaars die onbewust of bewust aan Bruegel gelinkt waren. Daarmee hadden we wel bekijks, soms achterdochtig “Wat lopen die hier met kunstwerken te doen.” Maar anderen waren dan weer heel enthousiast “Oh regarde, un Van Gogh” waarbij de dame ‘Korenoogst’ verkeerdelijk aan iemand anders toedichtte.

Bij illustratoren gebeurt het vaak dat hun grafisch werk bekender is dan de bedenker ervan. Bij mij was dat althans toen ik Fatinha Ramos leerde kennen... Deze knappe dame kende ik niet van gezicht, niet van naam, maar haar stijl kende ik wel. Het gekke is zelfs dat ik nu overal dingen opmerk die van haar hand zijn. 

Van raap en kool tot potagieNu gaan wij gauw om het nodige proviand een supermarkt, proppen de koffer vol met plooibakken en groentennetjes. Maar het keukenpersoneel van het kasteel van Gaasbeek, hadden hun lokale Delhaize-van-weleer. Nu is dit uitzonderlijke plekje beter bekend als de museumtuin. Samen met Lobke Rondelez mocht ik voor Bruegel Vertekend deze parel komen ontdekken.

In Dilbeek hadden ze het plan opgevat om Bruegel te eren met een levend schilderij. In natuurgebied De Wolfsputten konden bezoekers, op uitnodiging van organisator CC Westrand, gaan kijken naar een levend schilderij : Honderden figuranten, onder wie inwoners en mensen uit verenigingen, gaven gevolg aan de oproep om deel te nemen aan de realisatie van de hedendaagse versie van het schilderij van Bruegel.

Een West-Vlaamse die in het Pajottenland inspiratie kwam opdoen voor een 'Vertekende Bruegel'. Lobke Rondelez en ik spraken af op de parking van de Dilbeekse Colruyt? Voor attente passanten moet dit haast overgekomen zijn als een louche kunstdeal die gesloten werd. Lobke en ik bogen ons over een kofferruimte voor Bruegel-reproducties. Maar welke voorbijganger kan zo snel het onderscheid maken tussen een authentiek werk en een kartonnen geval dat ooit boven een kast in "de skoeën plosj" prijkte. Het is niemand blijkbaar opgevallen in het duister. Gepakt en gezakt wandelden (lees 'wat onhandig sukkelden') we naar onze afspraak.

Bruegel is van ons! Een zin die tijdens dit feestjaar in menige streek en stad met overtuiging wordt gescandeerd. Dilbeek en Gaasbeek sparen in ieder geval kosten nog moeite om dat waar te maken. Maar in het najaar zal ook Halle de geest van ‘Pier den Drol’ uitademen.