BLOG

Tjonge jonge... blij, verrast, orenflapperend verbaasd, op-blote-voeten-huppelend-enthousiast. Tcho, ik weet niet hoe ik het gevoel moet omschrijven.Ik neem jullie even mee naar een kwartiertje geleden om het uit te leggen:Tijdens het tekenen kruip ik haast in mijn potlood of pen, muziek kan dat nog versterken. Ik lijk dan weg van de wereld. Mijn neus plakt haast op het blad of scherm, met als risico dat ik bij een onverwachte nies het hele ding moet ontdoen van de ongecontroleerde spetters. (Mijn excuses voor deze plastische omschrijving.)

De boekenkast welteverstaan! Vanaf nu trek ik graag op vrijdag rond om te vertellen over iemand die de muziekwereld veranderd heeft. Maar natuurlijk kon dat pas gebeuren nadat mijn eigen literaire kindje ter wereld kwam. Tromgeroffel alsjeblieft, of om in de juiste toon te blijven: trompetgeschal en houtblazergetoeter... 'Edo, zoon van Sax' is gedrukt en zal eind september liggen blinken in de (online) boekenwinkels!

“Ik ben blij dat ik vandaag met de fiets kan gaan, want gisteren de bus, pfff, daar werd ik misselijk van.” Vol goede moed staan we met z’n tweeën te wachten op een meisje dat naar dezelfde school trekt. De ochtendlucht smaakt nog fris, maar de zonnestralen die door het gebladerte priemen, kondigen een warme dag aan.

De zon brandt in mijn billen, nee ik lig niet van 'grillworst op een strandlaken' te spelen. Het gebeurt niet vaak, maar soms, als dat stralende hemellichaam het groen in de tuin doet oplichten, krijgt het mij te pakken: de nu-gaat-het-mij-lukken-om-dit-slagveld-ineens-op-te-ruimen-kriebel. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat ik er gewoon niet onderuit kon en dit maar sporadisch voorvalt. De zon deed haar deel, maar ik kon gewoon niet meer bewegen in ‘mijn’ plekjes van ons huis. De heuvels en dalen op mijn bureau glooiden ietwat onromantisch van vloer tot bovenop de kast. Echt veel stof ligt er nooit op die kunstmatige bergen van mij, want dat valt er vaak genoeg af als ik weer eens denk te weten waar iets ligt, maar dan blijkbaar toch geen idee heb waar ik het moet vinden. “Ik had het ergens gelegd zodat ik het zeker zou terugvinden,” is een veelbeproefde techniek van mij, maar heeft mij tot nu toe vooral windeieren gelegd. Stapels en torens vallen dan eens om of het éne wordt weer eens op een andere manier op het andere gelegd. Stof krijgt dus niet de kans om zich definitief te nestelen.

Verjaren, daar heb ik het niet moeilijk mee... Maar nu ik deze foto van 'drieëndertig jaar geleden' tegenkom, klinkt dat getal toch wel iet of wat confronterend.

Als kind had ik maar twee opties "voor later": juf worden of archeoloog. Vooral dat laatste leek mij enorm fascinerend en spannend. Ik stelde me voor dat ik Indiana Jones-gewijs graftombes zou ontdekken, met borstels en penseeltjes zorgvuldig Keltische goudschatten zou opgraven of op z'n minst een iguanodontand in de tuin zou vinden. En graven heb ik gedaan, oh ja! De vondsten waren heel wat poverder dan gehoopt en bestonden vooral uit prullen die mijn grootnonkel ooit naast ons huis aan de aarde had toevertrouwd ("Want wat je niet meer ziet, is er niet meer" moet hij gedacht hebben). Voorhistorische plastiek en verroeste spijkers moesten dus de fantasie blijven prikkelen. Na een tijdje miste dat natuurlijk wel z'n effect en daarom besloten wij, mijn broer en neven incluis, om toekomstige schattenzoekers voldoening te schenken. Ooit zullen ergens ter hoogte van de Varing op de Lebergse hoogten geleerden zich buigen over geschriften, plattegronden en gedetailleerde tekeningen die ze zullen vinden in allerlei glazen flessen. Helaas, helaas, is het archeologenbestaan aan mij voorbij gegaan. Maar de fascinatie voor het verleden is altijd blijven smeulen.  

Mijn man kent het al... Als ik naar het tuincentrum ga, bekruipt mij, liever dan hem lief is, een niet te stoppen drang van barmhartigheid. Waar het vandaan komt, weet ik zelf niet. Het is niet zo dat ik thuis hele conversaties aanga met mijn yucca, ik ben absoluut ook geen plantendokter die de meest zielige orchidee weer tot leven weet te wekken en her en der in huis staan plastic surrogaten die de indruk moeten wekken dat ik toch wekelijks met een gietertje langs kom.Maar toch, als er in zo'n plantenwinkel een heel schab leeg staat, op een beduimeld stompje groen na, overvalt me een vreemdsoortig medelijden. Zo heeft menig zielige kerstboom, een verlepte artisjok of dorre tomatenstek toch al een tweede leven gekregen in onze tuin. Ik vermoed dat het best fijn vertoeven is in onze "in toom gehouden wildernis".

Het plaatje van huisje-tuintje-kindjes ("Tcho, nen tweeling dan nog... En een jongen en een meisje?! Oh, een koningswens!)

Zo'n laatste dag van het jaar, hoe zotweinig die ook verschilt van al die andere dagen, doet een mens al eens afstemmen op 'nostalgie'. Ik heb het daarbij niet over de radiozender, al durf ik zonder schroom toegeven dat ik bij teveel gejengel op andere posten in de auto al eens naar deze zender vlucht. Ik hou best van een stevige Beethoven, wentel mij graag in duistere Scandinavische klanken, maar meebrullen met Queen of The Beatles, tja, een mens heeft dat wel eens nodig. Maar vandaag gaat het mij om die andere vorm van nostalgie: mezelf laten wegglijden in het verleden. Ik maak het mezelf daarbij nogal gemakkelijk: oude foto's en een kast vol brieven, dagboeken en prulletjes waar de herinneringen aan vastkleven, zijn altijd binnen handbereik (tellen een paar meters ook als 'handbereik'?). In een poging om die hoop tot iets meer gestructureerde om te toveren, kwam ik niet tot een ordelijk schab in de bewuste kast, maar wel tot een inzicht over mezelf waar ik best vrede mee kan nemen: dat ik altijd een ernstig persoontje ben geweest, maar de dingen niet altijd te serieus nam.

We zijn goed op dreef met het pinnen, biepen, boldotcommen. De pakjesleverancier worden onze beste vriend. Maar ook de vuilnisophaler mogen we niet vergeten, want hij (of zij!) is onze redder in het voorkomen van verdrinkingsdood onder de kartongolven die ons lijken te overspoelen. Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat die digitale koopmicrobe mij nog niet volledig heeft gevat. Gewapend met een flesje ondrinkbare alcohol en een wit mondkapje stap ik nog graag de boekenwinkel en kruidenierszaak binnen. Het heeft mij gisteren gewoon verwonderd hoe ons dorp, in afwachting van de ophaaldienst, plots veranderde in een netjes geconstrueerde burcht met kantelen van dozen en plastic zakken waarachter bezorgde burgers zich veilig wanen tussen hun eigen muren.  

Ik hou wel van een uitdaging, meer nog: ik leg ze mijzelf op om de twijfel te overwinnen en ervoor te gaan. Of dat dan een garantie is om het vol te houden, is een andere zaak. Het ziet er naar uit dat het mij deze keer toch gaat lukken: elke dag van oktober een tekening maken. Misschien heb je de oproep van Kunstwerkt ergens voorbij zien flitsen: "A paper a day". 

Mijn excuses alvast voor de titel. Ik heb namelijk een lichte gruwelneiging bij te pas en te onpas gebruikte Engelse termen. Als ik ze zelf in de mond neem, zal dat eerder op een cynisch toontje zijn. Waar ik dan wel van hou, zijn alliteraties en ik had er net zin in eentje. Eigenlijk slaat het op niet zoveel… Blind (uitgesproken als ‘blaajnd’)? Ik had al foto’s van hem gezien. Hij heette Karel en had al geïnteresseerd gereageerd op mijn mails en berichtjes. Date? Ja, een afspraak was er wel gemaakt, meer nog, het hele gezin werd gewoon meegesleurd. ‘Brugge’tot slot, dat klopt helemaal! Genoeg taalgepalaver, tijd voor inhoud!