Ik kom ze regelmatig tegen: klagers. Eigenlijk maakt het hen niet zoveel uit over wie of wat. Zolang ze de negativiteit van iets of iemand anders in de verf kunnen zetten, worden hun eigen mankementen het gemakkelijkst verdoezeld en zijn ze op hun gemak. Oh, maar ik krijg er jeuk, de zenuwen, hoestbuien en puisten van (dat verzin ik er maar even bij om het fenomeen dat mij sinds mijn puberteit ten deel blijft vallen). Maar ik zou geen haar beter zijn, mocht ik mij verliezen in het zagen over de klagers. Nee, geef mij dan maar actie: wie niets doet, kan zogezegd niets misdoen. Wel ik heb er geen moeite mee om een kemel te schieten als ik tenminste geprobeerd heb om iets goeds te doen.
Zo kwam ik ook bij KUNSTkijkers terecht. Dankjewel alvast aan de zoveelste mopperkont die het nodig vond te reclameren "dat er hier toch zo weinig te doen is in ons dorp!". Ik had kunnen zeggen: "Och, maar ik heb geen tijd om iets te organiseren." Maar zo hebben mijn ouderslief me niet opgevoed. Daarom sloot ik mij jaren geleden aan bij een groepje plaatselijke kunstenaars die het cultureel gehalte van onze gemeente wat wilden opkrikken. Wat ooit begon als een mini-expo in een verloren hoekje in het dorp, is ondertussen uitgegroeid tot een gezellig 'kleinkunstenfestival'. We doopten het indertijd tot 'KUNSTkijkers'.
Eind april is het weer zover: we verrassen de fietsers en wandelaars met beeldhouwwerken, muziek, poëzie, schilderijen, tekeningen en fotografie. Meer dan dertig enthousiastelingen gaan aan de slag met het thema 'Klank' om de bezoekers binnen enkele maanden te verrassen. Hoog tijd dus voor mezelf om in actie te schieten. Ik heb letterlijk pen en papier genomen en heb mij laten inspireren door muziek en dans.
Reactie plaatsen
Reacties