Hoe Bruegel plots een surrealist werd

In Dilbeek hadden ze het plan opgevat om Bruegel te eren met een levend schilderij. In natuurgebied De Wolfsputten konden bezoekers, op uitnodiging van organisator CC Westrand, gaan kijken naar een levend schilderij : Honderden figuranten, onder wie inwoners en mensen uit verenigingen, gaven gevolg aan de oproep om deel te nemen aan de realisatie van de hedendaagse versie van het schilderij van Bruegel.

Carll Cneut was de illustrator van dienst om dit gebeuren te verwerken in een Vertekende Bruegel. We werden opgewacht door druk-in-de-weer-zijnde vrouwen met walkie-talkie in de éne hand en een uitpuilende map met het scenario in de andere. Waar wij dan wel konden zitten? Dat mochten we zelf uitmaken. Een plastic plooitafel en twee veredelde terrasstoelen waren voorzien vlakbij de gloednieuwe 'uitkijkbrug'. Vanaf die plek zou het hele gebeuren vastgelegd worden voor de eeuwigheid.

Nietsvermoedend zochten Carll en ik in de rijke plantenweelde onder het metalen gevaarte naar de ideale tekenplek. Plots dook er uit het strijkgewas en streng kijkende man op. Ietwat beteuterd ondergingen we een snelle maar niet mis te verstane preek. Zonder het te beseffen stonden we met onze voeten tussen zeldzame plantjes en hopelijk niet op voor ons onzichtbare beestjes.

Carll en ik zaten, uiteindelijk nog voor er figuranten opdoken, op een modderig stuk grond met een knap uitzicht op de Wolfsputten. Onder een vrolijk lentezonnetje dat afgewisseld werd door schilderachtige bewolking werden de spullen bovengehaald en keken wij vol verwachting naar het Bruegeliaans landschap voor onze neus.
Met mondjesmaat kwamen er telkens nieuwe figuren opduiken die vanuit de verte maar moeilijk te herkennen waren. De verbazing was groot toen in de glooiende weiden plots een djembé te horen was en een slinger enthousiaste blanke vrouwen aan Afrikaanse dans deden. Een reeds lang overleden Baron de Viron zocht zich een weg tussen het lange gras, achternagezeten door een Heilige middeleeuwse maagd. Een theatrale (fake) Oscar and the Wolf schitterde in het midden van het schouwspel met een EHBO-isolatiedeken. Even later kwamen er doedelzakspelers langs flaneren en daar dook ze ineens op: een groene reuzebadeend op (verwijzend naar het Vijverfestival). De lachkriebels hingen al een tijdje achteraan in onze kelen. Toen links van ons dan ook nog eens een radio-dj Queen door de boxen liet knallen, hielden we het niet meer uit. Proestend staken we snel een stukje chocola tussen onze kiezen om voor de omstaanders onze slappe lach te verdoezelen. Nu ja, volgens mij had Bruegel zich hier kostelijk geamuseerd en moet Magritte graag in het organiserend comité gezeten hebben. Carll zal zijn werk nog hebben om dit verwerkt te krijgen in één schilderij!