Bij illustratoren gebeurt het vaak dat hun grafisch werk bekender is dan de bedenker ervan. Bij mij was dat althans toen ik Fatinha Ramos leerde kennen... Deze knappe dame kende ik niet van gezicht, niet van naam, maar haar stijl kende ik wel. Het gekke is zelfs dat ik nu overal dingen opmerk die van haar hand zijn.
Als je in Antwerpen naar het stadhuis gaat kijken, zal je merken dat het volledig in de steigers staat. Om de toeristen toch een aangenaam uitzicht te bezorgen, werd alles ingepakt met speciaal hiervoor gemaakte illustraties van, jawel, Fatinha. Ga zeker eens kijken, het is de moeite!
Voor deze "date" hadden we afgesproken in het station van Dilbeek om van daar naar de oude pastorie van Gaasbeek te trekken, een idyllisch gebouw waar iemand van Archeduc ons zou opwachten. Als je van Dilbeek naar Lennik rijdt, heb je niet meteen zicht op de mooiste plekjes van onze streek. Elektriciteitspalen, zoveel mogelijk verschillende en liefst niet passende bouwstijlen op elkaar geduwd op de zijlijn van te drukke steenwegen, waren de eerste indrukken waar Fatinha zich een beeld mee moest vormen over het Pajottenland. Gelukkig stonden de bermen vol wilde bloemen wurmde het frisse groen zich wel naar voor om ook gezien te worden. Hoe dichter we bij ons einddoel kwamen, hoe Pajotser het uitzicht gelukkig werd.
Vera van Archeduc (vormingscentrum) zou een groepje hobbyfotografen met de blik van Bruegel naar het landschap leren kijken en hen op weg zetten om dit voor 'eeuwig' vast te leggen. De cursisten hadden voor ons bezoek al foto’s genomen en die werden die dag besproken op een tot de verbeelding sprekende zolder.
Bij het zien van al deze foto’s viel op hoeveel graan en klaprozen er in deze regio zijn. Maar ook de bunkers en de windmolen in OLV-Lombeek waren welkome onderwerpen. Fatinha vond het als Portugese heel vreemd om die foto’s te zien en te weten dat dit in Vlaanderen was. Het deed haar eerder aan streken in Frankrijk denken. Een windmolen in Vlaanderen had ze ook nog nooit in het echt gezien. Meer had Mieke niet nodig om met haar, na het teken- en schilderwerk, naar de Zepposmolen te trekken. Zowel het landschap als de molen maakten indruk, net als het idee dat veel mensen in deze streek hun tuin kunnen instappen en zomaar (bos)aardbeien en frambozen kunnen plukken.
Ik moet bekennen dat het wel fijn was om haar de mooie kanten van onze streek te kunnen aanbieden. Van een eerdere vergadering wist ik al dat de meeste illustratoren een zwak hadden voor zoet. In de voormiddag was ik daarom nog snel even de tuin in getrokken. De Roosdaalse trots (aardbeien) heeft Fatinha met veel smaak leren kennen. Misschien is het rood van de klaprozen wel een verwijzing naar die lekkere vruchten. Want blijkbaar is het Pajottenland niet zo groen als we denken, letterlijk dan. De klaprozen en bloesems op de foto's onthulden een enorme diversiteit aan kleuren en uitzichten. Eigenlijk zou iedereen eens op stap moeten gaan met iemand die de streek totaal vreemd is, we zouden alles veel meer gaan appreciëren!
Haar vingers vormen speels een kam
om het graan wat in de plooi te leggen.
In haar vinger, plots een schram.
Ze bekijkt het zonder iets te zeggen.
Een glimlach rimpelt om haar mond
als dikke druppels bloed verschijnen,
naar beneden glijden op de grond
en dan in de leem verdwijnen.
Nog geen meter daar vandaan
schiet een klaproos uit de aarde.
Dat heeft ze eeuwen zo gedaan:
Ze geeft een slagveld weer wat waarde.
Want komt een oorlog ‘t land verzieken,
verschijnt het bloempje in een zucht
en veegt de molen met zijn wieken
het verdriet weg uit de lucht.
Reactie plaatsen
Reacties